Christus is met Zijn menselijke lichaam opgevaren naar de hemel. Wij worden opgeroepen om te zoeken naar de dingen die "boven" zijn, waar Christus is (Kol. 3:1-2). Maar hoe doe je dat concreet?
Bij de lichamelijkheid van Christus denken we eerder aan Kerst en Pasen dan aan Hemelvaart. Met Kerst vieren we de komst van de Zoon van God naar deze wereld. Hij heeft ons vlees en bloed aangenomen. Om ons mensen en om ons behoud is Hij neergedaald uit de hemel. Hij is vleesgeworden uit de Heilige Geest en de maagd Maria, zoals het concilie van Nicea precies 1700 jaar geleden heeft beleden. Hij heeft een echt menselijk lichaam en een echte menselijke ziel aangenomen.
Op de paasmorgen is het graf leeg. Christus heeft ons vlees en bloed onttrokken aan de macht van de dood. Zijn opstandingslichaam is onsterfelijk en onverderfelijk. Toch is het een echt lichaam. Zijn lichamelijke opstanding is een troost als wij denken aan ons graf. Christus’ lichaam lag in het graf van Jozef van Arimathea. Later is Jozef daarin gelegd. Een vrolijke ruil, zou Luther zeggen. Jezus in mijn graf en ik in Zijn graf. Dan jaagt de dood geen angst meer aan.
Een vrolijke ruil, zou Luther zeggen. Jezus in mijn graf en ik in Zijn graf. Dan jaagt de dood geen angst meer aan.
Watertrappelen
Wat is de troost van Christus’ lichamelijke hemelvaart? Het is jammer dat Hij niet meer bij ons is, zou je denken. De Heidelbergse Catechismus stelt een existentiële vraag: “Is Christus dan niet bij ons tot aan het einde van de wereld, zoals Hij ons beloofd heeft?” (vraag 47). Laat dat even op je inwerken. Waarom gaat Hij weg? Hij is toch Immanuel, God met ons? Misschien herken je dat wel. Waar is de Heiland? Hij zou toch altijd bij ons blijven?
Na veertig dagen neemt Hij zegenend afscheid van Zijn discipelen. Zij staren Hem na. Hun blik is op de hemel gericht. De engelen corrigeren hen. De dingen die “boven” zijn, zoek je niet door naar de hemel te staren. De discipelen moeten terug naar Jeruzalem om te wachten op de Heilige Geest.
"*" geeft vereiste velden aan