Woorden van Jezus krijgen voor jongeren soms een nieuwe betekenis als ze zien hoe ze concreet vorm krijgen in een omgeving die anders is dan die van henzelf. Dat overkwam Bas (20), Ruben (19) en Guus (19). Zij zagen hoe de kerk in Albanië invulling geeft aan Jezus' opdracht om het zout van de aarde en het licht van de wereld te zijn.
Eind april ging een groep jongeren vanuit het diaconale project ‘Ik geloof, ik deel’ van de GZB en HGJB op een zogeheten Experience-reis naar Albanië. Dit land staat centraal in dit project. Albanië was van 1944 tot 1992 een gesloten land. Religie was verboden.
Tegenwoordig behoort Albanië tot de vijf armste landen van Europa. Er is veel ongelijkheid, armoede en werkloosheid. De sociale voorzieningen zijn beperkt. Te midden daarvan staat een kleine kerk, die belangrijke dingen doet.
De reis had als doel jongeren diaconaal bewuster te maken, door hen te laten zien hoeveel nood er is in de wereld. ‘Dat gebeurt op zo’n reis door mensen te ontmoeten en te ontdekken hoe de kerk in een andere context dan die van jezelf omziet naar anderen’, vertelt Esther van Maanen. Ze is jeugdwerkadviseur bij de GZB en was begeleider tijdens de reis. ‘Het is mooi en verrijkend dat de jongeren hier een steentje aan bijdragen door samen met de Albanese kerk praktische hulp te bieden aan mensen die dat goed kunnen gebruiken.’
Onder de indruk
Bas, Ruben en Guus waren ook mee op reis. Ze vertellen over een indrukwekkende ervaring die hen belangrijke inzichten gaf. Guus: ‘Aan de ene kant leer je ervan, aan de andere kant kun je ook wat aan die mensen geven. Dat was voor mij heel waardevol. Toen we voedselpakketten uitdeelden, kwamen we echt in het arme Albanië. Het raakte me erg dat je dan een beetje hoop of vreugde kunt geven in zo’n gemeenschap.’
Bij Ruben staat een gezin met twee zwaar gehandicapte kinderen hem nog scherp voor ogen: ‘Het ging om jongeren van 16 en 18 jaar. Ze lagen de hele dag in bed en waren in hun leven amper buiten geweest. Het gezin had eigenlijk niks, maar ze verwelkomden ons met een lach op het gezicht. Hoe bijzonder is dat?’
Ook Bas was onder de indruk: ‘We zagen veel jongens van onze eigen leeftijd. Weet je, voor hetzelfde geld was ik daar geboren – dan had het leven er echt gigantisch anders uitgezien. Een gevoel van dankbaarheid neem ik daarom zeker mee na deze reis.’
Aan de ene kant leer je ervan, aan de andere kant kun je ook wat aan die mensen geven. Dat was voor mij heel waardevol. Toen we voedselpakketten uitdeelden, kwamen we echt in het arme Albanië. Het raakte me erg dat je dan een beetje hoop of vreugde kunt geven in zo'n gemeenschap.
De jongens vinden het bijzonder hoe de kerk een rol speelt te midden van armoede en onrecht. Ruben: ‘Toen we bij hen in de kerk waren, was er een vrolijke stemming. Maar als je wat dieper in gesprek gaat, ontdek je al snel dat ze uit heel benarde situaties komen. Toch konden ze troost en vreugde vinden in de kerk!’
Diaconaal actief
‘Doordat er minder sociale voorzieningen zijn, lijkt diaconaat in Albanië sterker naar voren te komen dan in Nederland’, zegt Wilma de Vries, GZB-werker in Albanië. ‘Ik denk dat voor veel Nederlandse jongeren rijkdom zo normaal is, dat een reis waarin armoede dichtbij komt, heel goed kan bijdragen aan hun diaconale ontwikkeling.’
Wilma ziet dat de Albanese kerk vooral diaconaal actief is zonder geld. ‘Ze hebben niks, dus ze delen vanuit niks. Ze delen door om te zien naar de ander en open te staan voor de ander. De les vanuit Albanië is: kijk om je heen, verder dan wat je op het eerste gezicht ziet, en wees praktisch aanwezig.’
De reis naar Albanië werd zo een mooie leerplek om diaconaal actief te zijn. Daarbij hielp het dat de jongeren niet in hun eigen vertrouwde omgeving waren. Wilma: ‘Daardoor kijk je makkelijker onbevangen om je heen. En het draagt bij aan bewustwording van de wereld waarin ze leven. Ze gaan nadenken over hoe God zorgt, wat God doet – zowel in Nederland in rijkdom als in Albanië in armoede.’
"*" geeft vereiste velden aan